ความผิดฐานหมิ่นประมาทนั้นคือการใส่ความผู้อื่นต่อบุคคลที่สาม โดยประการที่น่าจะทำให้ผู้อื่นนั้นเสียชื่อเสียง ถูกดูหมิ่น หรือถูกเกลียดชัง   ซึ่งการใส่ความนั้นหมายถึงการกล่าวหาเรื่องร้ายให้ผู้อื่นได้รับความเสียหาย ไม่ว่าจะด้วยการพูด การเขียน การโฆษณาด้วยวิธีการใดๆ  แต่ข้อสำคัญของความผิดฐานนี้คือต้องเป็นการยืนยันข้อเท็จจริง ไม่ใช่การกล่าวหาที่เลื่อนลอย หรือเป็นเพียงการคาดคะเนเท่านั้น 

             ส่วนผู้เสียหายต้องพิจารณาว่าเป็นผู้ได้รับการอ้างอิง หรือระบุ หรือเจาะจงถูกใส่ร้ายมากเพียงไร ซึ่งต้องขึ้นอยู่กับข้อเท็จจริงในแต่ละคดีประกอบด้วย

             การใส่ความที่จะเป็นความผิดฐานหมิ่นประมาทนั้นต้องเป็นการกระทำต่อบุคคลที่สาม  และบุคคลที่สามต้องอยู่ในฐานะที่จะเข้าใจข้อความที่ใส่ความได้  อีกทั้งต้องเป็นการกระทำโดยเจตนากระทำความผิดด้วย

             นอกจากนี้การกระทำความผิดฐานหมิ่นประมาทยังต้องเป็นการกระทำโดยประการที่น่าจะทำผู้อื่นนั้นเสียชื่อเสียง ถูกดูหมิ่น หรือถูกเกลียดชัง  โดยต้องพิจารณาจากความรู้สึกนึกคิดของบุคคลธรรมดาทั่วไป  มิใช่เอาความรู้สึกของผู้เสียหายเป็นหลัก 

             ส่วนข้อต่อสู้ว่าไม่เป็นความผิดฐานหมิ่นประมาท คือ เป็นเรื่องการแสดงความคิดเห็นหรือข้อความโดยสุจริต ตามมาตรา 329 คือ

                  1. เพื่อความชอบธรรม ป้องกันตน หรือป้องกันส่วนได้เสียเกี่ยวกับตนตามคลองธรรม

                  2. ในฐานะเจ้าพนักงานปฏิบัติการตามหน้าที่

                  3. ติชมด้วยความเป็นธรรม ซึ่งบุคคลหรือสิ่งใดอันเป็นวิสัยของประชาชนย่อมกระทำ

                  4. ในการแจ้งข่าวด้วยความเป็นธรรมเรื่องการดำเนินการอันเปิดเผยในศาลหรือในที่ประชุม

              และมาตรา 330 ถ้าผู้ถูกกล่าวหาว่ากระทำความผิดพิสูจน์ได้ว่าข้อที่หาว่าเป็นหมิ่นประมาทนั้นเป็นความจริง ผู้นั้นไม่ต้องรับโทษ  แต่ห้ามไม่ให้พิสูจน์ ถ้าข้อที่หาว่าเป็นหมิ่นประมาทนั้นเป็นการใส่ความในเรื่องส่วนตัว และการพิสูจน์จะไม่เป็นประโยชน์แก่ประชาชน  By www.siaminterlegal.com