ความผิดตามพระราชบัญญัติว่าด้วยความผิดอันเกิดจากการใช้เช็ค พ.ศ.2534 เป็นความผิดอาญา ซึ่งต้องดูเจตนากระทำผิดเป็นหลัก กล่าวคือผู้กระทำต้องมีเจตนาออกเช็คเพื่อชำระหนี้ที่มีอยู่จริงและบังคับได้ตามกฎหมายด้วย  หากการออกเช็คเพื่อประกันหนี้แต่ไม่ใช่การออกเช็คเพื่อชำระหนี้แล้วก็ย่อมไม่เป็นความผิดอาญาตามกฎหมายดังกล่าว  ซึ่งในการพิจารณาเรื่องว่าผู้ออกเช็คได้มีเจตนากระทำผิดหรือไม่ต้องดูพฤติการณ์แห่งการกระทำต่างๆ ถึงเจตนาอันแท้จริงและพิจารณาจากข้อเท็จจริงอื่นๆ ประกอบด้วย ไม่ใช่ต้องถือว่าข้อความที่เป็นลายลักษณ์อักษรเท่านั้น  เช่น โจทก์หรือผู้เสียหายรู้อยู่แล้วว่าขณะที่ออกเช็คนั้นผู้ออกเช็คไม่สามารถชำระเงินตามเช็คได้ แต่ที่อยู่ในภาวะจำยอมต้องออกเช็คเพื่อเป็นหลักประกันแก่ผู้เสียหายที่ผู้เสียหายรู้อยู่แล้วว่าผู้ออกเช็คยังไม่มีเงินชำระหนี้ได้จึงเป็นเรื่องที่ถือไม่ได้ว่าผู้ออกเช็คมีเจตนาใช้เช็คเป็นการชำระหนี้ หรือโจทก์หรือผู้เสียหายทราบฐานะทางการเงินของผู้ออกเช็คเป็นอย่างดีมาตั้งแต่ต้น ซึ่งน่าเชื่อว่าขณะทำนิติกรรมก่อหนี้และออกเช็คนั้นผู้เสียหายทราบดีว่าผู้ออกเช็คไม่มีทางที่จะชำระเงินตามเช็คได้  การรับเช็คเป็นเพียงการประกันหนี้และอาจนำมาฟ้องบีบบังคับเป็นคดีอาญาอีกทางหนึ่งเท่านั้น  ย่อมไม่เป็นความผิดทางอาญา เป็นต้น  ดังนั้นการจะเป็นความผิดอาญาหรือไม่ต้องพิจารณาจากข้อเท็จจริงแต่ละกรณีเป็นสำคัญ  By www.siaminterlegal.com