กฏหมายแรงงานมักจะให้การคุ้มครองเฉพาะกรณีที่นายจ้างเป็นฝ่ายเลิกจ้างหรือเลิกสัญญาเท่านั้น โดยลูกจ้างมีสิทธิเรียกค่าสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า ค่าชดเชย หรือค่าเสียหายจากนายจ้างได้เฉพาะกรณีที่นายจ้างเป็นฝ่ายเลิกจ้าง  แต่หากลูกจ้างเป็นฝ่ายลาออกก็จะไม่มีสิทธิเรียกร้องเงินใดๆ ได้  ดังนั้นจะเห็นได้ว่าบริษัทนายจ้างส่วนมากมักจะใช้เงื่อนไขดังกล่าวโดยให้ลูกจ้างลาออกด้วยตนเองเพื่อนายจ้างจะไม่ต้องจ่ายเงินใดๆ  และก็มีลูกจ้างจำนวนมากที่หลงกลดังกล่าว  

                  แต่เมื่อหลงกลดังกล่าวแล้วก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีหนทางแก้ไข แต่ต้องขึ้นอยู่กับข้อเท็จจริงแต่ละกรณีๆ ไป  โดยหากถูกบังคับล่อลวงหรือไม่สมัครใจในการลาออกก็จะถือว่าสมัครใจลาออกไม่ได้ และเท่ากับเป็นการเลิกจ้างเช่นกัน  โดยต้องพิจารณาจากข้อเท็จจริงต่างๆ เช่น เขียนใบลาออกโดยไม่สมัครใจ ถูกบังคับให้เขียน หรือทำงานมาเป็นเวลานาน ลักษณะงานมั่นคง รายได้ดีมาก สวัสดิการดีมาก ขณะลาออกไม่ปรากฎว่ามีงานอื่นที่รายได้ดีกว่ารองรับอยู่ ไม่เคยคิดลาออกมาก่อน เปรียบเทียบสถานะฐานะต่างๆ ค่าชดเชยมีจำนวนสูง มีสาเหตุขัดแย้งในการลาออก การสูญเสียรายได้ไม่มีงานทำ การจัดเตรียมใบลาออกไว้แล้ว การให้ออกทันทีไม่ต้องทำงาน การเรียกทรัพย์สินคืน การลาออกไม่เป็นไปตามระเบียบแต่มีลักษณะเร่งรีบ การรีบฟ้องคดีในทันทีกล่าวอ้างว่าโดนบีบบังคับให้ลาออกโดยไม่สมัครใจ นายจ้างอนุมัติให้ลาออกทันที เป็นต้น  By www.siaminterlegal.com