ความผิดฐานเบิกความเท็จนั้น โดยปกติมักจะเป็นเรื่องการฟ้องกลับกันไปมา หรือเรื่องแห่งศักดิ์ศรี หรือกรณีกลับคำให้การชั้นศาลต่างจากที่เคยให้การกับพนักงานสอบสวน เพื่อช่วยเหลือจำเลยหรือมีเหตุประการใดๆ  การดำเนินคดีข้อหาเบิกความเท็จนั้นมักจะใช้เป็นการแก้เกี๊ยวหรือการเอาคืนเมื่อเห็นว่ามีช่องทางเอาผิดกับฝ่ายตรงข้าม ซึ่งมักมีการดำเนินคดีดังกล่าวอยู่บ่อยครั้ง

                 ความผิดฐานเบิกความเท็จ ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 177  เป็นการเบิกความอันเป็นเท็จในการพิจารณาคดีของศาล คือการให้ถ้อยคำต่อศาลในฐานะพยานบุคคล  คำให้การของคู่ความไม่ว่าคดีแพ่งหรือคดีอาญายังไม่ถือว่าเป็นคำเบิกความไม่ผิดฐานเบิกความเท็จ หรือแจ้งความเท็จ  โดยการเบิกความเท็จนั้นจะต้องเป็นการเบิกความโดยรู้ว่าเป็นเรื่องไม่จริง หากมีพฤติการณ์ให้เชื่อว่าเป็นความจริงเท่ากับไม่มีเจตนาเบิกความเท็จ หรือการเบิกความจากการฟังคำบอกเล่าของผู้อื่น โดยตนเองไม่ได้ยืนยันว่าเป็นจริงหรือไม่ ย่อมไม่ผิดฐานเบิกความเท็จ  และความเท็จนั้นต้องเป็นข้อสำคัญในคดีด้วย คือต้องเป็นข้อสำคัญในคดีถึงขนาดมีผลทำให้แพ้ชนะคดีกันได้ หรือกล่าวอีกนัยหนึ่งคือศาลจะหยิบยกประเด็นดังกล่าวเป็นข้อชี้ขาดการแพ้ชนะของคดี 

                 ดังนั้น การพิจารณาว่าจะฟ้องคดีข้อหาเบิกความเท็จได้หรือไม่ หรือการต่อสู้คดีข้อหาเบิกความเท็จอย่างไร ต้องแล้วแต่ข้อเท็จจริงว่ามีการยืนยันว่าเป็นเท็จหรือไม่ รู้ว่าเป็นเท็จหรือไม่ มีที่มาของการยืนยันอย่างไร และเป็นเท็จจริงหรือไม่ และเป็นข้อสำคัญในคดีหรือไม่ By www.siaminterlegal.com